Save Me From Tear (One Shot Story)
Save Me From Tear (One Shot)
(Note: I wrote this one shot a few years back and I think I used this when I entered in a contest. I also do writing stories in wattpad under the username penandpaper94. You can find my sort of stuffs there. Anyway, here it goes.)
WAKING up isn't hard but waking up each day doing the same boring routine is the hardest. I never thought hahantong ako sa ganitong phase ng buhay ko. At kung makakalis pa ba ako sa phase na 'to. My life is literally uneventful. From waking up everyday, going to work whole day and ended up bahay again. Most of my co-officemates are kept on dragging me na sumama sa kanila sa bar tuwing weekends para naman makapag unwind at marelax kami once in awhile. But of course, being the stubborn I was, I would simply decline their invites and offer. Not that nag iinarte ako, nawala lang ang interes ko sa mga ganyan.
I feel like living because I have to, I need to and as if I'm forced to not because I want to. Para akong isang existing robot; gigising, kakain, maliligo, papasok sa trabaho, uuwi at matutulog at ganun again the next day. My daily routine is set on repeat. Walang bago. Walang kulay. Nakakasawa. Nakakawalang gana. Para kang buhay pero patay.
Bakit nga ba hindi na lang ako magpakamatay?
Napahalakhak ako mag isa sa cubicle ko. Napalakas siguro ang pagtawa ko dahil nagsilingunan yung mga co officemates ko. “Cyd, okay ka lang?” seryosong tanong ni Jan, officemate kong babae.
Of course. .not.
Umiling na lang ako sa kanya saka bumalik sa ginagawa ko.
Tumawa ako mag isa. Sign na ba 'to na nababaliw na ako? Pero hindi pa naman siguro diba? Kasi nagagawa ko pang tanungin ang sarili ko kung nababaliw na ba ako which is hindi naman magagawa ng isang tunay na baliw.
Pero bakit nga ba ako natawa? Hmm. Ah, natawa ako doon sa sarili kong tanong kung bakit hindi na lang ako magpakamatay. Bakit nga ba hindi, eh para lang din naman akong patay. Ano pa nga ba ang purpose ko dito sa mundo? Ang magtrabaho ng magtrabaho hanggang sa mamatay? Eh di gawin ko na ngayon para hindi na ako mahirapan! At least mababawasan na ng isa ang populasyon sa Pilipinas!
Kung hindi lang kasi. .
Maaga akong natapos sa paperworks ko kaya maaga akong uuwi. I was about to leave ng dumating ang head chief namin at may iaannounce daw siya.
She stand in the middle at ngumiti sa amin ng pagkalawak lawak. She smiles as if she has no problems existing. She smiles as if she has no bills to pay. She smiles as if the world is in favor of her. How I wish I could smile like hers. . again.
“Hi work buddies! May tanong ako. . What number comes after 11?” napakunot noo ako sa tanong niya. Not that she came here to ask simple math problem but because of her candidness.
Sumagot si Jan. “Maam! 12. Bakit po?”
Our head chief smiled again. “Huwag kang atat, Jan.” which earned a lot of laughter from our co-officemate. “So aling month ang pang labing dalawa?”
“December, Ma'am. ”
“Exactly!” Kaya naman pala. As if on fault, bigla na lang ako nakaramdam ng kakaibang lungkot na yumakap sa akin. I hate December. I hate that month. Why does everyone loves it anyway? Kung ililipat ang Christmas day sa January, magusutuhan pa kaya nila ang December? Bakit kasi nag eexist pa ang buwan na 'to? Hindi ba pwedeng tanggalin na lang siya sa kalendaryo para pag tapos ng November ay diretso January na agad?
“At anong meron kapag December? Giving gifts, yay! But first, mag monito monita muna tayo kasi 4 weeks pa bago ang Christmas. Ang saya saya diba?” excitement is literally evident on her face.
Oo, sa sobrang saya parang gusto ko magluksa.
Nagprepare siya ng mga piraso ng papel na nakasulat ang mga pangalan namin sa loob. Nagkakagulo sila. Ang ingay. They're all excited and I'm not. And I think I will never be.
Kaya habang nagkakaingay sila ay pasimple akong pumunta sa head chief namin para sabihing hindi ako sasali. “Why not? Hindi naman pabonggahan ang gifts. Basta galing sa puso! Ano ka ba, Cyd. Hindi ka na nga sumali last year, hindi ka na naman sasali ngayon. Hindi ka pa din ba nakakamove on sa nangyayari?”
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nagmistulang tahimik ang paligid. Wala ng maingay. Wala ng magulo. Nawala ang excitement. Ramdam kong naka antabay silang lahat sa aming dalawa at sa kung ano ang isasagot ko. Ano nga ba ang isasagot ko? Pati ata dila ay wala na ako.
Naramdaman ko ang mainit na palad sa aking braso. Kahit hindi ko 'to lingunin ay alam kong si Jan ito. “Ooops, kailangan lang namin magpahangin sa labas. Sige ma'am A, ituloy niyo na ang bunutan,” Jan smiled at them but I remained silent and what, preoccupied? Shock? Hurt? Numb?
Once I got recover, humiwalay ako sa hawak ni Jan at mabilis na bumalik sa cubicle ko para kuhanin ang bag at phone ko. I need to go home. I want to be alone. Alone from anyone who don't understand me. Alone from everyone who only do to their life is to critic others as if they're damn perfect of their own.
Ramdam ko ang katahimikan sa office nang bumalik ako hanggang sa paglabas ko. Ramdam ko din ang paghingal ni Jan sa tabi ko dahil sa kakasunod niya sa akin. Pero ng nasa tapat na kami ng elevator, para siyang bulkan na sumabog. And if I don't like it, for sure you wouldn't too.
“Ano, Cyd? Tatakbo ka na naman? Mag wo-walk out ka na naman pagtapos ng awkward scene? Alam mo, hindi naman sa napapagod na akong maging taga salba mo tuwing magkakaganun, pero kasi nakakapagod din eh. Come to think of it Cyd, it's so close to what, 2 years? Pero ang movement mo sa pag momove on? Kasing bagal ng traffic sa EDSA! Cyd, gumising ka na! Hindi na ikaw si Juliet dahil matagal ka ng iniwan ng Romeo mo!” ginulo niya ang kanyang unat na buhok at napahilamos sa mukha. Sign that she's now frustred over this matter. I can't blame her. Kung ako ay pagod na pagod na, malamang ganoon din ang mga taong nakapaligid sa akin.
“Lahat ng bagay gumagalaw, lahat umuusad. Hindi naman pwedeng forever ka na lang nandyan sa posisyon na 'yan. I am not asking you to forget about what happened before, what I'm trying to say is, bumalik ka na sa dati. Yung Cyd na masayahin, yung Cyd na puro positivity sa buhay at yung Cyd na salungat sa Cyd ngayon.” bakas ang nagbabadyang luha sa mata niya pero hindi na niya hinayaang makita ko pa ito dahil mabilis siyang tumalikod at bumalik sa office.
Gusto niyang bumalik sa dati? Yung dating ako? Yung masayahing ako? Paano ako babalik doon kung 'siya' ang dahilan ng paggising ko sa umaga? Na halos kalahati ng buhay ko ay kasama siya tapos bigla na lang mawawala ng wala manlang iniwang dahilan. Iniwan niya akong wasak at alam kong siya lang din ang kayang humilom nito. Hindi ko na kayang bumalik sa dati kung alam ko sa sarili ko na hindi ako buo at may kulang. At ang kulang na iyon ay ikaw. .
Natauhan lang ako ng maramdaman ko ang maiinit na patak galing sa mata ko. Hinawakan ko ito. .luha. Hindi na bago sa akin simula ng iwan mo ako.
NAGISING ako sa tunog ng aking cellphone na nasa tabi ng aking bedside table. Pagkakuha ko ay saktong huminto ang tunog at nakitang may one missed call ako mula kay Jan. Kasunod nito ang isang text message.
Jan:
I'm so sorry for bursting out like that earlier. I shouldn't have said it. Please, sorry na Cyd. Do you want me to go to your condo? I have Pizza for you ;)
Jan really knows what my weaknesses are. Alam naman niyang kahit gaano kami magkagalit ay isang sorry at pizza lang niya ay ayos na ulit kami. For all those years, Jan had been my greatest companion inside and outside office. Kami ang best bud niyan sa lahat ng bagay. She knows me too well and she knows everything about me. She knows how bad I've been through kaya hindi niya ako basta basta hinuhusgahan. Pilit niya akong iniintindi kahit sumosobra na ako. I guess she just loves me so much, that's why.
Dumating siya sa condo ko na may dalawang box ng pizza at family size Coke. She smiled and hug me. “Sorry talaga, Cyd. Nagpromise pa naman ako sayo na nandito lang ako lagi sa tabi mo at never kitang huhusgahan dahil sa napagdaanan mo,” she whispered sincerely each word to my ears. This is why I love Jan. She's the most kind hearted person I know.
“I know Jan. I know. But you know, promises are meant to be broken.” kumalas siya sa yakapan namin at nag pout. “Kaya nga I'm here na diba? I'll make it up to you.”
Nagpunta kami sa sofa at ini-on ang TV at DVD player at nag salang ng isang movie. I'm still thankful that despite of everything what happened, Jan remained on my side. We finished the first half quarter of the movie while eating the pizza and after satisfying ourselves, she went off to sleep. Gigisingin ko na lang siguro siya kapag tapos na ang movie or better yet, dito ko na lang siya patulugin since masyado ng gabi.
Tumayo ako at nagpunta sa CR. After doing my thing, humarap ako sa sink at tinitigan ang reflection ko sa salamin. I can see no hope. I can see no color. What all I can see is a girl who's broke. A girl who's still confused whether to continue her journey or end it with a sinful goodbye. A girl who's questioning herself if there's still chance to fix her broken heart.
Kitang kita ko ang mga tubig na tila nagkakarerahang bumagsak sa aking mga pisngi. Mabilis. Mainit. Hinayaan ko lang silang nandoon hanggang sa nasundan ng nasundan. Nanatili lang akong nakatitig sa babaeng umiiyak sa harap ko. Kailangan ko na ba talagang kalimutan ang lahat? Pero paano kung may pag asa pa? Na babalikan niya ulit ako?
Isa na ba akong malaking tanga?
Oo.
How can I accept the fact that everything's now gone if every ounce of my body is screaming for him?
How the hell will I ever move on kung simula paggising ko hanggang sa bago ako matulog ikaw ang laging naaalala ko?
You left me.
At our wedding day.
You left me. Without any reason. You left me. Hanging. You left me. Broken. You left me. . You left me.
Alam mo ba kung gaano kasakit? I tried to rate it 1-10 pero nabobo na ata ako sa math dahil nung nirate ko yung sakit, 100000/10. Ang tanga ko diba? Sa sobrang tanga kampante akong hindi mo ako iiwan. And never in my wildest dreams na iiwan mo ako sa araw ng kasal natin. December 12. Tanda mo pa? Before, I kept on saying that I'm going to love that date dahil sa araw na yan ay pag iisahing dibdib na tayo. Pero alam mo kung ano nangyari? It turns out na iyan na ngayon ang pinaka kinamumuhian kong araw. I wasn't over dramatic. Gaano lang naman tayo katagal diba? Say 7 years? Then engaged for 1 and a half year. Sabi ko pa sa sarili ko at alam kong sinabi ko pa sayo na tayo ang magpapatunay ng forever. But guess what. What? You left me, love. Wala naman talaga akong paki kung pagtawanan nila ako noon na umiiyak sa harap ng altar dahil sinabi ng kapatid mong umalis ka na. Wala din akong paki noong mga panahong habang naglalakad ako sa daan pinagtitinginan ako maging sa office. I don't give a fuck. Pero alam mo kung bakit hanggang ngayon patuloy pa din akong nasasaktan? Kasi hanggang ngayon, hinihintay ko pa din ang explanation mo. Siguro naman kahit katiting may ihaharap kang dahilan kung bakit mo ako iniwan. Pero mukhang natraffic sa EDSA kasi dalawang taon na ang nakakalipas, wala pa din.
Siguro nga dapat na kitang pakawalan. You know, everyone deserves to be happy and I deserve to be happy than I am now. But ang first key? Forgiveness. Papatawarin ko muna ang sarili ko. Pag napatawad ko na, ikaw naman. Hindi man agad agad, but I know eventually. Kakayanin ko. Syempre. Ako pa ba?
Naramdaman ko ang mahigpit na yakap sa akin ni Jan mula sa tagiliran. Pakiramdam ko ay niyayakap din niya ang puso ko. “Sana okay ka na,” she whispered. “Eventually, I will be. I will, Jan.” If he left me, my best bud? Never.
NGAYONG araw ang aming Christmas party sa office. I never thought everything will go back to normal. Iyong magiging masaya din ako pagkatapos ng nangyari at matutulog sa gabi na walang dinadalang bigat sa dibdib. Kinakailangan ko lang palang humarap sa salamin at sabihin sa sarili kong repleksyon ang lahat ng sakit para mapakawalan ko. Ang sarap sa pakiradam, para akong nabunutan ng tinik sa dibdib.
“Cyd! Buti naman at pumunta ka ngayon!” biro ng isa kong office mate. “Papalampasin ko ba naman 'to?” sabi ko ng nakangiti. If they'd tell me that before, for sure ay maiinis na ako pero ngayon ay wala na. Para akong isang ibon na nakawala sa hawla.
Naging masaya ang Christmas party namin. Nagkaroon ng raffle, palaro kung saan pilit nila akong sumali, at syempre ang kainan. Nakasabay naman ako sa mga balita sa office namin dahil the entire time at chinichika nila ako at ina-update sa mga balita na parang ang tagal kong nawala at ngayon lang nakabalik.
“Cyd. .” natigil kami sa tawanan ng lumapit sa amin si Jan, tila nag aalangan.
“Bakit?” tanong ko. Jan is hesitant, confirm ito. Pero anong mayron?
“Ezekiel is here. He wants to talk to you. .” kumalabog agad ang dibdib ko. Ano ang ginagawa ni Ezekiel dito? Should I be glad dahil babalitaan na niya ako tungkol sa kuya niya?
Nagpaalam ako sa kanila at tinungo ang lugar kung nasaan si Ezekiel. Hindi na ako nagdalawang isip na puntahan siya.
Once my eyes darted to him, napagtanto ko na ang laki ng pinagbago niya. Hindi na siya 'yung totoy na dati kong tinutukso. Tumangkad siya at gumanda ang built ng katawan.
I smiled at him na kinagulat niya. “Hi.”
Ngumiti din siya pabalik. “Kamusta ka na, Cyd?” Hindi ako makasagot. Wala akong maisagot. Or should I say, ayokong sumagot. Kung maaari lamang ay ayoko ng balikan at sariwain ang mapait na phase ng buhay ko. Ngunit sabi nga ni Warren sa Maybe Not, “We need bad days in order to keep good days in perspective. ” That means, hindi maha-highlight ang magagandang pangyayari sa buhay natin kung walang 'bad days'.
“Alam mo ba, dati idol na idol ko si kuya Eric? Naglalakad kami lagi pauwi galing sa eskwela. Tapos naiiwan ako sa kanila kasi ang liliit ng hakbang ko. Inis na inis si kuya 'nun sakin kasi daw bakit ang bagal ko maglakad.” natawa siya bahagya. “Pero alam mo kahit na inis na inis siya sakin, hindi niya ako iniwan. Kahit kailan, hindi niya ako iniwan.” Hindi ko alam kung saan hahantong itong kwento niya pero ngayon pa lang at gusto ko na siyang tumigil. Ayoko ng marinig ang iba pa niyang sasabihin. Pero may kapiraso sa akin na sige ayos lang na ituloy niya, makikinig ako. Kahit buong araw pa 'yan, ayos lang.
“Cyd, kuya loves you very much. Alam kong alam mo. He was diagnosed for lung cancer, second hand smoker. Hindi matanggap 'yun ni kuya. Simula ng malaman niya 'yon, araw araw siyang umiiyak sa kwarto at pupuntahan na lang namin siya ni Nanay at si Nanay naman, yayakapin siya ng mahigpit at sasabihin na 'ssh saglit lang 'yang sakit na 'yan. Mawawala din 'yan'. Cyd, alam mo bang ang sakit na makitang namimilipit sa sakit si kuya? Yung wala kaming magawa nila Nanay para maibsan 'yung sakit ni kuya tuwing dumadaing siya sa iyak?”
Hindi ko na napigilan ang hagulgol ko. Ganoon din si Ezekiel. Siya ay tahimik lang pero humahagulgol na ako. Wala akong paki kung marinig ako sa loob. Gustong gusto kong magwala ngunit hinang hina ako. Walang katumbas na sakit ang nararamdaman ko ngayon. Sumisikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga. Bakit nagawa niyang ilihim ito sa akin?
“Kuya and I made a deal one of the nights ng preparation niyo para sa kasal. Sabi ko, lalaban siya sa sakit niya. Gusto kong lumaban siya hanggang sa hindi na niya kaya. He agreed. Pero kapalit noon ay ang huwag naming ipaalam sa'yo.”
“Nanay and Tatay agreed too. Wala kaming nagawa, Cyd. Gusto namin siyang gumaling agad kaya pag magaling na siya, saka na lang namin sasabihin sa'yo. But that moment didn't happen. On the day of your wedding, gigisingin ko na sana si kuya. Pero nung pagpasok ko sa kwarto niya, nakita ko siya sa CR. Naahandusay at walang malay. May dugo sa ilong at bibig niya. Natakot ako, Cyd. Takot na takot. I immediately called Nanay and Tatay na kasalukuyang nag aayos para sa kasal. We all thought kuya was gone. Pero pinulsuan siya ni Tatay at mabilis na tumawag si Nanay ng ambulansya.”
“Alam mo ba ang nakakatawa doon?” bahagya siyang nagpakawala ng malungkot na tawa. “I did nothing the entire time. Sa sobrang takot kong mawala si kuya, nanatili lang akong nakatulala at pinapanuod silang mabilis na kumilos para dalin si Kuya sa hospital. Paikot ikot sila, nakakahilo. Si Tatay, kalmado lang pero alam ko sa loob, nagwawala na siya. Si Nanay, nagpapanic, umiiyak, nanginginig at laging may kausap sa telepono. Saka lang ako natauhan noong sinabi ni Nanay sa akin na huwag daw akong mag alala dahil buhay pa ang kuya at matagal pa siyang mabubuhay.”
“I've heard you got depressed. Sa tuwing nakikita kita gustong gusto kong suntukin ang sarili ko. Nasasaktan ako para kay kuya dahil sa nangyari sa inyong dalawa. Ayaw niyang ipaalam sa'yo ang nangyari sa kanya kahit na napakaliit na detalye ayaw niya.”
“Ayaw niyang ipaalam sa kahit kanino. Ayaw niyang kaawaan mo siya, ayaw niyang maging pabigat sa'yo. At araw araw, simula ng araw ng kasal niyo, lagi siyang humihingi ng sorry sa'yo. Mahal na mahal ka ni kuya Eric, Cyd. Hindi mo alam kung gaano siya nasasaktan tuwing nakakarinig siya ng balita mula sa'yo, kung gaano ka kadepressed. Minsan nga ayoko ng bisitahin si kuya sa hospital dahil iiyak lang ako panigurado at kapag umiiyak ako, kahit hinang hina si kuyang magsalita sinasabihan ako niyang bading daw ako. Lahat ginagawa niyang biro.”
“Pumunta 'yung doctor niya noong isang araw, anim na buwan na lang daw ang taning niya..” hirap na hirap siyang magsalita na tila may nakabarang bato sa kanyang lalamunan. “At sabi niya, hihiling daw siya ngayong pasko. Kung saan huling pasko niya..”
Hanggang ngayon ay naninikip pa din ang dibdib ko.
“A-ano?”
“Magkasama kayo.”
Since I was a kid, I'm fond of imagining things. I used to imagine, what if I'm an undiscovered Queen? Or what if I am a future astronaut? Just like that. I just imagined. Not intended to become true. Not a dream, just curious. Pero ngayon, parang ayoko ng mag imagine. Like.. imagine seeing him lying flat on a hospital bed, wearing thin hospital gown and underneath that gown is a super thin body. Would it still be nice to imagine?
It took me days to think kung handa na ba akong makita siya. Hindi ko kasi ata makakaya. Pero salamat na lang din kay Jan at Ezekiel dahil binigyan nila ako ng lakas ng loob para kayanin ko ito.
With enough strength, pinihit ko ang doorknob at pumasok sa loob. Nakita agad ng mata ko ang taong minahal ko ng lubos at hindi pa din nagbabago iyon. Nakahiga siya sa hospital bed at mahimbing na natutulog. May mga machine at monitor sa gilid ng kama niya at may tubo ding nakaturok sa kanya upang tulungan siyang makahinga.
Pero ako ata ang hindi makahinga ngayon.
He looked so very thin and pale. Hindi ko na siya makilala sa kapayatan. Naiiyak ako. Nasasaktan ako. Bakit humantong sa ganito ang lahat?
Medyo nagulat ako ng dumilat ang mga mata niya at pinilit niyang ngumiti. Kitang kita ang cheek bone niya at lumuwa ang mata niya sa kapayatan. Lumapit ako sa kanya. Marahan kong dinampi ang kamay ko sa mukha niya. Namiss ko siya. Sobra sobra.
“Bakit hindi mo sinabi sa akin kaagad?” muling umagos ang mga luha sa mata ko. Tama nga si Ezekiel, kung hindi niya kayang tagalang makita ang kuya niya, ay lalo na ako.
“Kung sinabi mo ito noon pa, hindi kita iiwan. Sasamahan kitang lumaban. Diba isa lang tayo?” Alam kong gusto niyang magsalita at magpaliwanag pero hindi niya magawa dahil nahihirapan siya. At masakit para sa akin iyon.
“Sssh, tama na. Nandito na ako. Lalaban tayo ha? Kakayanin natin 'to. . .”
(Note: I wrote this one shot a few years back and I think I used this when I entered in a contest. I also do writing stories in wattpad under the username penandpaper94. You can find my sort of stuffs there. Anyway, here it goes.)
WAKING up isn't hard but waking up each day doing the same boring routine is the hardest. I never thought hahantong ako sa ganitong phase ng buhay ko. At kung makakalis pa ba ako sa phase na 'to. My life is literally uneventful. From waking up everyday, going to work whole day and ended up bahay again. Most of my co-officemates are kept on dragging me na sumama sa kanila sa bar tuwing weekends para naman makapag unwind at marelax kami once in awhile. But of course, being the stubborn I was, I would simply decline their invites and offer. Not that nag iinarte ako, nawala lang ang interes ko sa mga ganyan.
I feel like living because I have to, I need to and as if I'm forced to not because I want to. Para akong isang existing robot; gigising, kakain, maliligo, papasok sa trabaho, uuwi at matutulog at ganun again the next day. My daily routine is set on repeat. Walang bago. Walang kulay. Nakakasawa. Nakakawalang gana. Para kang buhay pero patay.
Bakit nga ba hindi na lang ako magpakamatay?
Napahalakhak ako mag isa sa cubicle ko. Napalakas siguro ang pagtawa ko dahil nagsilingunan yung mga co officemates ko. “Cyd, okay ka lang?” seryosong tanong ni Jan, officemate kong babae.
Of course. .not.
Umiling na lang ako sa kanya saka bumalik sa ginagawa ko.
Tumawa ako mag isa. Sign na ba 'to na nababaliw na ako? Pero hindi pa naman siguro diba? Kasi nagagawa ko pang tanungin ang sarili ko kung nababaliw na ba ako which is hindi naman magagawa ng isang tunay na baliw.
Pero bakit nga ba ako natawa? Hmm. Ah, natawa ako doon sa sarili kong tanong kung bakit hindi na lang ako magpakamatay. Bakit nga ba hindi, eh para lang din naman akong patay. Ano pa nga ba ang purpose ko dito sa mundo? Ang magtrabaho ng magtrabaho hanggang sa mamatay? Eh di gawin ko na ngayon para hindi na ako mahirapan! At least mababawasan na ng isa ang populasyon sa Pilipinas!
Kung hindi lang kasi. .
Maaga akong natapos sa paperworks ko kaya maaga akong uuwi. I was about to leave ng dumating ang head chief namin at may iaannounce daw siya.
She stand in the middle at ngumiti sa amin ng pagkalawak lawak. She smiles as if she has no problems existing. She smiles as if she has no bills to pay. She smiles as if the world is in favor of her. How I wish I could smile like hers. . again.
“Hi work buddies! May tanong ako. . What number comes after 11?” napakunot noo ako sa tanong niya. Not that she came here to ask simple math problem but because of her candidness.
Sumagot si Jan. “Maam! 12. Bakit po?”
Our head chief smiled again. “Huwag kang atat, Jan.” which earned a lot of laughter from our co-officemate. “So aling month ang pang labing dalawa?”
“December, Ma'am. ”
“Exactly!” Kaya naman pala. As if on fault, bigla na lang ako nakaramdam ng kakaibang lungkot na yumakap sa akin. I hate December. I hate that month. Why does everyone loves it anyway? Kung ililipat ang Christmas day sa January, magusutuhan pa kaya nila ang December? Bakit kasi nag eexist pa ang buwan na 'to? Hindi ba pwedeng tanggalin na lang siya sa kalendaryo para pag tapos ng November ay diretso January na agad?
“At anong meron kapag December? Giving gifts, yay! But first, mag monito monita muna tayo kasi 4 weeks pa bago ang Christmas. Ang saya saya diba?” excitement is literally evident on her face.
Oo, sa sobrang saya parang gusto ko magluksa.
Nagprepare siya ng mga piraso ng papel na nakasulat ang mga pangalan namin sa loob. Nagkakagulo sila. Ang ingay. They're all excited and I'm not. And I think I will never be.
Kaya habang nagkakaingay sila ay pasimple akong pumunta sa head chief namin para sabihing hindi ako sasali. “Why not? Hindi naman pabonggahan ang gifts. Basta galing sa puso! Ano ka ba, Cyd. Hindi ka na nga sumali last year, hindi ka na naman sasali ngayon. Hindi ka pa din ba nakakamove on sa nangyayari?”
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay nagmistulang tahimik ang paligid. Wala ng maingay. Wala ng magulo. Nawala ang excitement. Ramdam kong naka antabay silang lahat sa aming dalawa at sa kung ano ang isasagot ko. Ano nga ba ang isasagot ko? Pati ata dila ay wala na ako.
Naramdaman ko ang mainit na palad sa aking braso. Kahit hindi ko 'to lingunin ay alam kong si Jan ito. “Ooops, kailangan lang namin magpahangin sa labas. Sige ma'am A, ituloy niyo na ang bunutan,” Jan smiled at them but I remained silent and what, preoccupied? Shock? Hurt? Numb?
Once I got recover, humiwalay ako sa hawak ni Jan at mabilis na bumalik sa cubicle ko para kuhanin ang bag at phone ko. I need to go home. I want to be alone. Alone from anyone who don't understand me. Alone from everyone who only do to their life is to critic others as if they're damn perfect of their own.
Ramdam ko ang katahimikan sa office nang bumalik ako hanggang sa paglabas ko. Ramdam ko din ang paghingal ni Jan sa tabi ko dahil sa kakasunod niya sa akin. Pero ng nasa tapat na kami ng elevator, para siyang bulkan na sumabog. And if I don't like it, for sure you wouldn't too.
“Ano, Cyd? Tatakbo ka na naman? Mag wo-walk out ka na naman pagtapos ng awkward scene? Alam mo, hindi naman sa napapagod na akong maging taga salba mo tuwing magkakaganun, pero kasi nakakapagod din eh. Come to think of it Cyd, it's so close to what, 2 years? Pero ang movement mo sa pag momove on? Kasing bagal ng traffic sa EDSA! Cyd, gumising ka na! Hindi na ikaw si Juliet dahil matagal ka ng iniwan ng Romeo mo!” ginulo niya ang kanyang unat na buhok at napahilamos sa mukha. Sign that she's now frustred over this matter. I can't blame her. Kung ako ay pagod na pagod na, malamang ganoon din ang mga taong nakapaligid sa akin.
“Lahat ng bagay gumagalaw, lahat umuusad. Hindi naman pwedeng forever ka na lang nandyan sa posisyon na 'yan. I am not asking you to forget about what happened before, what I'm trying to say is, bumalik ka na sa dati. Yung Cyd na masayahin, yung Cyd na puro positivity sa buhay at yung Cyd na salungat sa Cyd ngayon.” bakas ang nagbabadyang luha sa mata niya pero hindi na niya hinayaang makita ko pa ito dahil mabilis siyang tumalikod at bumalik sa office.
Gusto niyang bumalik sa dati? Yung dating ako? Yung masayahing ako? Paano ako babalik doon kung 'siya' ang dahilan ng paggising ko sa umaga? Na halos kalahati ng buhay ko ay kasama siya tapos bigla na lang mawawala ng wala manlang iniwang dahilan. Iniwan niya akong wasak at alam kong siya lang din ang kayang humilom nito. Hindi ko na kayang bumalik sa dati kung alam ko sa sarili ko na hindi ako buo at may kulang. At ang kulang na iyon ay ikaw. .
Natauhan lang ako ng maramdaman ko ang maiinit na patak galing sa mata ko. Hinawakan ko ito. .luha. Hindi na bago sa akin simula ng iwan mo ako.
NAGISING ako sa tunog ng aking cellphone na nasa tabi ng aking bedside table. Pagkakuha ko ay saktong huminto ang tunog at nakitang may one missed call ako mula kay Jan. Kasunod nito ang isang text message.
Jan:
I'm so sorry for bursting out like that earlier. I shouldn't have said it. Please, sorry na Cyd. Do you want me to go to your condo? I have Pizza for you ;)
Jan really knows what my weaknesses are. Alam naman niyang kahit gaano kami magkagalit ay isang sorry at pizza lang niya ay ayos na ulit kami. For all those years, Jan had been my greatest companion inside and outside office. Kami ang best bud niyan sa lahat ng bagay. She knows me too well and she knows everything about me. She knows how bad I've been through kaya hindi niya ako basta basta hinuhusgahan. Pilit niya akong iniintindi kahit sumosobra na ako. I guess she just loves me so much, that's why.
Dumating siya sa condo ko na may dalawang box ng pizza at family size Coke. She smiled and hug me. “Sorry talaga, Cyd. Nagpromise pa naman ako sayo na nandito lang ako lagi sa tabi mo at never kitang huhusgahan dahil sa napagdaanan mo,” she whispered sincerely each word to my ears. This is why I love Jan. She's the most kind hearted person I know.
“I know Jan. I know. But you know, promises are meant to be broken.” kumalas siya sa yakapan namin at nag pout. “Kaya nga I'm here na diba? I'll make it up to you.”
Nagpunta kami sa sofa at ini-on ang TV at DVD player at nag salang ng isang movie. I'm still thankful that despite of everything what happened, Jan remained on my side. We finished the first half quarter of the movie while eating the pizza and after satisfying ourselves, she went off to sleep. Gigisingin ko na lang siguro siya kapag tapos na ang movie or better yet, dito ko na lang siya patulugin since masyado ng gabi.
Tumayo ako at nagpunta sa CR. After doing my thing, humarap ako sa sink at tinitigan ang reflection ko sa salamin. I can see no hope. I can see no color. What all I can see is a girl who's broke. A girl who's still confused whether to continue her journey or end it with a sinful goodbye. A girl who's questioning herself if there's still chance to fix her broken heart.
Kitang kita ko ang mga tubig na tila nagkakarerahang bumagsak sa aking mga pisngi. Mabilis. Mainit. Hinayaan ko lang silang nandoon hanggang sa nasundan ng nasundan. Nanatili lang akong nakatitig sa babaeng umiiyak sa harap ko. Kailangan ko na ba talagang kalimutan ang lahat? Pero paano kung may pag asa pa? Na babalikan niya ulit ako?
Isa na ba akong malaking tanga?
Oo.
How can I accept the fact that everything's now gone if every ounce of my body is screaming for him?
How the hell will I ever move on kung simula paggising ko hanggang sa bago ako matulog ikaw ang laging naaalala ko?
You left me.
At our wedding day.
You left me. Without any reason. You left me. Hanging. You left me. Broken. You left me. . You left me.
Alam mo ba kung gaano kasakit? I tried to rate it 1-10 pero nabobo na ata ako sa math dahil nung nirate ko yung sakit, 100000/10. Ang tanga ko diba? Sa sobrang tanga kampante akong hindi mo ako iiwan. And never in my wildest dreams na iiwan mo ako sa araw ng kasal natin. December 12. Tanda mo pa? Before, I kept on saying that I'm going to love that date dahil sa araw na yan ay pag iisahing dibdib na tayo. Pero alam mo kung ano nangyari? It turns out na iyan na ngayon ang pinaka kinamumuhian kong araw. I wasn't over dramatic. Gaano lang naman tayo katagal diba? Say 7 years? Then engaged for 1 and a half year. Sabi ko pa sa sarili ko at alam kong sinabi ko pa sayo na tayo ang magpapatunay ng forever. But guess what. What? You left me, love. Wala naman talaga akong paki kung pagtawanan nila ako noon na umiiyak sa harap ng altar dahil sinabi ng kapatid mong umalis ka na. Wala din akong paki noong mga panahong habang naglalakad ako sa daan pinagtitinginan ako maging sa office. I don't give a fuck. Pero alam mo kung bakit hanggang ngayon patuloy pa din akong nasasaktan? Kasi hanggang ngayon, hinihintay ko pa din ang explanation mo. Siguro naman kahit katiting may ihaharap kang dahilan kung bakit mo ako iniwan. Pero mukhang natraffic sa EDSA kasi dalawang taon na ang nakakalipas, wala pa din.
Siguro nga dapat na kitang pakawalan. You know, everyone deserves to be happy and I deserve to be happy than I am now. But ang first key? Forgiveness. Papatawarin ko muna ang sarili ko. Pag napatawad ko na, ikaw naman. Hindi man agad agad, but I know eventually. Kakayanin ko. Syempre. Ako pa ba?
Naramdaman ko ang mahigpit na yakap sa akin ni Jan mula sa tagiliran. Pakiramdam ko ay niyayakap din niya ang puso ko. “Sana okay ka na,” she whispered. “Eventually, I will be. I will, Jan.” If he left me, my best bud? Never.
NGAYONG araw ang aming Christmas party sa office. I never thought everything will go back to normal. Iyong magiging masaya din ako pagkatapos ng nangyari at matutulog sa gabi na walang dinadalang bigat sa dibdib. Kinakailangan ko lang palang humarap sa salamin at sabihin sa sarili kong repleksyon ang lahat ng sakit para mapakawalan ko. Ang sarap sa pakiradam, para akong nabunutan ng tinik sa dibdib.
“Cyd! Buti naman at pumunta ka ngayon!” biro ng isa kong office mate. “Papalampasin ko ba naman 'to?” sabi ko ng nakangiti. If they'd tell me that before, for sure ay maiinis na ako pero ngayon ay wala na. Para akong isang ibon na nakawala sa hawla.
Naging masaya ang Christmas party namin. Nagkaroon ng raffle, palaro kung saan pilit nila akong sumali, at syempre ang kainan. Nakasabay naman ako sa mga balita sa office namin dahil the entire time at chinichika nila ako at ina-update sa mga balita na parang ang tagal kong nawala at ngayon lang nakabalik.
“Cyd. .” natigil kami sa tawanan ng lumapit sa amin si Jan, tila nag aalangan.
“Bakit?” tanong ko. Jan is hesitant, confirm ito. Pero anong mayron?
“Ezekiel is here. He wants to talk to you. .” kumalabog agad ang dibdib ko. Ano ang ginagawa ni Ezekiel dito? Should I be glad dahil babalitaan na niya ako tungkol sa kuya niya?
Nagpaalam ako sa kanila at tinungo ang lugar kung nasaan si Ezekiel. Hindi na ako nagdalawang isip na puntahan siya.
Once my eyes darted to him, napagtanto ko na ang laki ng pinagbago niya. Hindi na siya 'yung totoy na dati kong tinutukso. Tumangkad siya at gumanda ang built ng katawan.
I smiled at him na kinagulat niya. “Hi.”
Ngumiti din siya pabalik. “Kamusta ka na, Cyd?” Hindi ako makasagot. Wala akong maisagot. Or should I say, ayokong sumagot. Kung maaari lamang ay ayoko ng balikan at sariwain ang mapait na phase ng buhay ko. Ngunit sabi nga ni Warren sa Maybe Not, “We need bad days in order to keep good days in perspective. ” That means, hindi maha-highlight ang magagandang pangyayari sa buhay natin kung walang 'bad days'.
“Alam mo ba, dati idol na idol ko si kuya Eric? Naglalakad kami lagi pauwi galing sa eskwela. Tapos naiiwan ako sa kanila kasi ang liliit ng hakbang ko. Inis na inis si kuya 'nun sakin kasi daw bakit ang bagal ko maglakad.” natawa siya bahagya. “Pero alam mo kahit na inis na inis siya sakin, hindi niya ako iniwan. Kahit kailan, hindi niya ako iniwan.” Hindi ko alam kung saan hahantong itong kwento niya pero ngayon pa lang at gusto ko na siyang tumigil. Ayoko ng marinig ang iba pa niyang sasabihin. Pero may kapiraso sa akin na sige ayos lang na ituloy niya, makikinig ako. Kahit buong araw pa 'yan, ayos lang.
“Cyd, kuya loves you very much. Alam kong alam mo. He was diagnosed for lung cancer, second hand smoker. Hindi matanggap 'yun ni kuya. Simula ng malaman niya 'yon, araw araw siyang umiiyak sa kwarto at pupuntahan na lang namin siya ni Nanay at si Nanay naman, yayakapin siya ng mahigpit at sasabihin na 'ssh saglit lang 'yang sakit na 'yan. Mawawala din 'yan'. Cyd, alam mo bang ang sakit na makitang namimilipit sa sakit si kuya? Yung wala kaming magawa nila Nanay para maibsan 'yung sakit ni kuya tuwing dumadaing siya sa iyak?”
Hindi ko na napigilan ang hagulgol ko. Ganoon din si Ezekiel. Siya ay tahimik lang pero humahagulgol na ako. Wala akong paki kung marinig ako sa loob. Gustong gusto kong magwala ngunit hinang hina ako. Walang katumbas na sakit ang nararamdaman ko ngayon. Sumisikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga. Bakit nagawa niyang ilihim ito sa akin?
“Kuya and I made a deal one of the nights ng preparation niyo para sa kasal. Sabi ko, lalaban siya sa sakit niya. Gusto kong lumaban siya hanggang sa hindi na niya kaya. He agreed. Pero kapalit noon ay ang huwag naming ipaalam sa'yo.”
“Nanay and Tatay agreed too. Wala kaming nagawa, Cyd. Gusto namin siyang gumaling agad kaya pag magaling na siya, saka na lang namin sasabihin sa'yo. But that moment didn't happen. On the day of your wedding, gigisingin ko na sana si kuya. Pero nung pagpasok ko sa kwarto niya, nakita ko siya sa CR. Naahandusay at walang malay. May dugo sa ilong at bibig niya. Natakot ako, Cyd. Takot na takot. I immediately called Nanay and Tatay na kasalukuyang nag aayos para sa kasal. We all thought kuya was gone. Pero pinulsuan siya ni Tatay at mabilis na tumawag si Nanay ng ambulansya.”
“Alam mo ba ang nakakatawa doon?” bahagya siyang nagpakawala ng malungkot na tawa. “I did nothing the entire time. Sa sobrang takot kong mawala si kuya, nanatili lang akong nakatulala at pinapanuod silang mabilis na kumilos para dalin si Kuya sa hospital. Paikot ikot sila, nakakahilo. Si Tatay, kalmado lang pero alam ko sa loob, nagwawala na siya. Si Nanay, nagpapanic, umiiyak, nanginginig at laging may kausap sa telepono. Saka lang ako natauhan noong sinabi ni Nanay sa akin na huwag daw akong mag alala dahil buhay pa ang kuya at matagal pa siyang mabubuhay.”
“I've heard you got depressed. Sa tuwing nakikita kita gustong gusto kong suntukin ang sarili ko. Nasasaktan ako para kay kuya dahil sa nangyari sa inyong dalawa. Ayaw niyang ipaalam sa'yo ang nangyari sa kanya kahit na napakaliit na detalye ayaw niya.”
“Ayaw niyang ipaalam sa kahit kanino. Ayaw niyang kaawaan mo siya, ayaw niyang maging pabigat sa'yo. At araw araw, simula ng araw ng kasal niyo, lagi siyang humihingi ng sorry sa'yo. Mahal na mahal ka ni kuya Eric, Cyd. Hindi mo alam kung gaano siya nasasaktan tuwing nakakarinig siya ng balita mula sa'yo, kung gaano ka kadepressed. Minsan nga ayoko ng bisitahin si kuya sa hospital dahil iiyak lang ako panigurado at kapag umiiyak ako, kahit hinang hina si kuyang magsalita sinasabihan ako niyang bading daw ako. Lahat ginagawa niyang biro.”
“Pumunta 'yung doctor niya noong isang araw, anim na buwan na lang daw ang taning niya..” hirap na hirap siyang magsalita na tila may nakabarang bato sa kanyang lalamunan. “At sabi niya, hihiling daw siya ngayong pasko. Kung saan huling pasko niya..”
Hanggang ngayon ay naninikip pa din ang dibdib ko.
“A-ano?”
“Magkasama kayo.”
Since I was a kid, I'm fond of imagining things. I used to imagine, what if I'm an undiscovered Queen? Or what if I am a future astronaut? Just like that. I just imagined. Not intended to become true. Not a dream, just curious. Pero ngayon, parang ayoko ng mag imagine. Like.. imagine seeing him lying flat on a hospital bed, wearing thin hospital gown and underneath that gown is a super thin body. Would it still be nice to imagine?
It took me days to think kung handa na ba akong makita siya. Hindi ko kasi ata makakaya. Pero salamat na lang din kay Jan at Ezekiel dahil binigyan nila ako ng lakas ng loob para kayanin ko ito.
With enough strength, pinihit ko ang doorknob at pumasok sa loob. Nakita agad ng mata ko ang taong minahal ko ng lubos at hindi pa din nagbabago iyon. Nakahiga siya sa hospital bed at mahimbing na natutulog. May mga machine at monitor sa gilid ng kama niya at may tubo ding nakaturok sa kanya upang tulungan siyang makahinga.
Pero ako ata ang hindi makahinga ngayon.
He looked so very thin and pale. Hindi ko na siya makilala sa kapayatan. Naiiyak ako. Nasasaktan ako. Bakit humantong sa ganito ang lahat?
Medyo nagulat ako ng dumilat ang mga mata niya at pinilit niyang ngumiti. Kitang kita ang cheek bone niya at lumuwa ang mata niya sa kapayatan. Lumapit ako sa kanya. Marahan kong dinampi ang kamay ko sa mukha niya. Namiss ko siya. Sobra sobra.
“Bakit hindi mo sinabi sa akin kaagad?” muling umagos ang mga luha sa mata ko. Tama nga si Ezekiel, kung hindi niya kayang tagalang makita ang kuya niya, ay lalo na ako.
“Kung sinabi mo ito noon pa, hindi kita iiwan. Sasamahan kitang lumaban. Diba isa lang tayo?” Alam kong gusto niyang magsalita at magpaliwanag pero hindi niya magawa dahil nahihirapan siya. At masakit para sa akin iyon.
“Sssh, tama na. Nandito na ako. Lalaban tayo ha? Kakayanin natin 'to. . .”
Comments
Post a Comment